Według źródeł historycznych osada Krzyżowniki istniała już w początkach XIV wieku. W 1510 r. były tu cztery łany sołeckie, siedem kmiecych i karczma. W 1558 r. podano dziesięcinę krzyżownicą jako uposażenie prebendy kanonickiej komandora joannickiego w Katedrze Poznańskiej. Według lustracji z 1564/1565r. chłopi krzyżownicy zobowiązani byli do świadczeń materialnych na rzecz zamku poznańskiego tzn. dla króla. Pod względem kościelnych tereny te należały do parafii kierskiej, która istniała z całą pewnością już w XIII wieku pod wezwaniem św. Michała. Taki stan rzeczy trwał aż do 1933 roku.
    W styczniu 1933 roku mieszkańcy Krzyżownik postanowili na terenie swego Osiedla zbudować kaplicę, aby ułatwić spełnianie obowiązków religijnych. Odległość bowiem do najbliższych kościołów w Sołaczu, Kiekrzu i na Jeżycach wynosiła do 4,5 kilometra, a korzystanie z kaplicy wojskowej na lotnisku w Ławicy było uzależnione od zezwolenia władz wojskowych.
     Dnia 8 stycznia 1933 roku w kaplicy lotniska w Ławicy odbyło się pierwsze zebranie organizacyjne, podczas którego wybrano Komitet Budowy Kaplicy. Jego prezesem został prof. dr Józef Kostrzewski, a patronem ks. Michał Skórnicki, proboszcz parafii w Kiekrzu. Komitet przyjął statut i w krótkim czasie przystąpił do zbierania funduszy, a wyniku podjętych działań prawno-administracyjnych otrzymał grunt pod budowę kaplicy jako darowiznę od rolników Przybyła i Korpoka (obecnie teren kościoła  znajduje się na ziemiach darowizny p. Korpok).  Postarano się również o projekt kaplicy w stylu barokowym przygotowany przez pana Szulca, architekta z Poznania. 
        Pierwsze podanie z prośbą Komitetu Budowy Kaplicy w Krzyżownikach o pozwolenie na budowę wraz z tymże projektem zostało wysłane do Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego w Poznaniu w dniu 13 lipca 1933 r. Wojewódzka Władza Nadzorcza odrzuciła jednak przedstawiony plan i narzuciła plan prosty. Po uzupełnieniu dokumentacji i sporządzeniu nowego projektu ponownie złożono podanie opatrzone datą 25 sierpnia 1933 r. 3 września 1933 r. Ks. Biskup Walenty Dymek poświęcił fundamenty, a oficjalne pozwolenie na budowę zostało udzielone w dniu 26 września. Dzięki ofiarności mieszkańców Krzyżownik, którzy włączali się w budowę poprzez darowizny i sprzedaż ziemi na rzecz kaplicy i cmentarza, a także poprzez ofiary pieniężne zbierane podczas festynów i imprez o charakterze rozrywkowym uzyskiwano stopniowo potrzebne fundusze. Zwrócono się także o pomoc do superiora Zgromadzenia Księży Zmartwychwstańców na Wildzie. Zgromadzenie podjęło się finansowania budowy i koordynowania pracami budowlano-administracyjnymi. Dzięki tym działaniom kaplica została ukończona wiosną 1934 roku, a 4 marca z upoważnienia Kurii Arcybiskupiej Ks. Delegat Jakub Kukliński CR, ówczesny superior Księży Zmartwychwstańców w Poznaniu, odprawił w niej pierwszą Mszę św.,  podczas której dokonał poświęcenia. Kuria Arcybiskupia oddała ją pod opiekę duszpasterską Księży Zmartwychwstańców. 12 stycznia 1934 r. Ks. biskup  Dymek zatwierdził jako tytuł kaplicy tytuł Imienia Marii.
        Parafia erygowana została dekretem Ks. Kardynała Augusta Hlonda dnia 5 sierpnia 1934 roku. Pierwszym proboszczem został Ks. Jakub Kukliński CR, dzięki któremu sprowadzono z Rzymu kopię obrazu matki Boskiej Zwycięskiej znajdującego się w kościele p.w. Imienia Maryi w Rzymie przy Forum Trajanum. Kościół ten powstał z inicjatywy papieża Innocentego XI jako pamiątka zwycięstwa pod Wiedniem. Tenże papież ustanowił także Święto Imienia Maryi przypadające 12 września - w dzień odsieczy wiedeńskiej. 11 sierpnia 1934 roku kopia obrazu, pobłogosławiona przez papieża Piusa XI, została wprowadzona procesjonalnie do kaplicy. Obecnie znajduje się ona w Kaplicy Wdzięczności  Konsekracja nowopowstałej świątyni której dokonał ks. Arcybiskup Jerzy Stroba odbyła się 5 września 1982 roku.